Zelfvertrouwen

Verdriet in mijn leven heb ik ondervonden door te veel op anderen te vertrouwen en te weinig op mijzelf. Ik ging ervan uit dat anderen het beter wisten. Het onderliggende idee was als ik de ander volgde dan was ik aardig en dan werd ik niet afgewezen. Maar de verantwoordelijkheid voor mijn keuzes ligt bij mij en niet bij de ander.

Toen ik eenmaal voelde dat ik mijzelf moest volgen, ben ik op onderzoek gegaan. Wie ben ik dan en wat wil ik? Ik ben zeker niet perfect en hoef dat ook niet te zijn want in het imperfecte zijn we perfect, kijk maar naar de natuur.

Ik ben gaan accepteren wie ik ben (wie ik dan ook moge zijn!) en ben contact gaan maken met mijn lichaam. Dit was eng. Kon ik het wel wat mijn hart mij aangaf te doen? Toen heb ik ontdekt dat het vertrouwen op datgene wat diep van binnen zit de enige juiste weg is en dat het vertrouwen er al lang zit en aan het wachten is totdat ik er contact mee maak.

Het moment dat ik in overgave ga en vertrouw, gaat er een wereld voor mij open. Er gebeuren dingen waar ik blij van word, het diepste in mijn ziel wordt aangeraakt.
Dit zelfvertrouwen is een proces en het is niet een weg dat over rozen gaat. Het vraagt om trouw te blijven, om door te gaan, om in beweging te blijven en vooral om niet op te geven.

Overgave aan zelfvertrouwen vraagt om nu te leven en geen last te hebben van gisteren of zorgen te maken over morgen. Als ik in het nu leef ben ik vrij en heb ik vertrouwen.
Het verdriet heeft plaatsgemaakt voor zelfvertrouwen en liefde.